33 jaar lang hebben mensen om Jezus heen ervaren wie Hij geworden was: een mensenvriend, maar ook de zoon van God. Toen Hij voelde dat zijn uur gekomen was, heeft Hij lang en intensief met hen gepraat. Vandaag hoorden we daar een stukje van: ‘Heb elkaar lief zoals Ik jullie heb liefgehad’ en ‘Wie Mij liefheeft, gelóoft Mij op mijn woord’. Zó probeert Hij in een notendop in en met zijn afscheidswoorden aan zijn naasten duidelijk te maken wat Hij wilde dat zij,  wij nog zouden…

Veel mensen die weten dat ze dood gaan, deden en doen Hem dat na. Hun zorgen, angsten, hun opstandigheid, hun verdriet delen, lucht op; nog kunnen zeggen wat je kwijt wilt, je dankbaarheid hoe dan ook nog kunnen uitspreken…, nog regelen wat geregeld moet worden, het stelt ze gerust. Het is geweldig als mensen dit kunnen, en ‘durven uitzien naar..’ en geen verstoppertje hoeven spelen.

Wie dat niet kan, durft of wil, verdient eveneens respect. Maar als mensen kracht en karakter genoeg hebben om met hun naasten er open over te spreken, kan zo’n laatste fase met alle ellende van dien toch nog een kostbare tijd worden, waarin mensen elkaar soms meer nabij zijn dan ooit tevoren. Het kan hen goed doen de toekomst tegemoet…

Jezus praat dus openlijk over zijn naderende einde. Hij gaf aan wat Hij op zijn hart heeft. Ook al klinkt het voor ons bijna onverstaanbaar – Hij geeft ons mee wat Hij hoopt, wat Hij van hén, óns verwacht.

Hij vráagt wat en Hij géeft wat: Zíjn liefhebben is óns geloven – en omgekeerd.

Hij vraagt: als je nou echt iets in Mij ziet, dóe dan wat Ik heb gezegd en gedaan. Onthoud mijn woorden, doe er wat mee. Laat je liefde voor Mij, zien in je zorg en zorgen voor hen die jij liefhebt. Die Míj ter harte gingen, moeten júllie nu ter harte gaan.

En wát Hij gééft… is een helper, de Heilige Geest. Geholpen door die Geest zullen ze, zullen wij vrede leren hebben met zijn sterven, maar voorál ook vrede leren hebben met wat Hem bezielde, vrede ook mét en ín ons eigen  leven.

‘Vrede laat Ik u na; mijn vrede geef Ik u; maar niet zoals de wereld die geeft…’ De vrede die Jezus ons nalaat is ‘n niet passief in ontvangst te nemen erfenis, máar voorál ‘n actieve opdracht voor allen die zeggen in Zijn geest God te zoeken en of in Hem te zeggen geloven...

Geloof wordt liefde! Liefde wordt geloven!

Zware kost, zo met de kermis voor de deur…

Als pastor hoorde ik menig keer hoe juist vaak op de kermis, maar ook tijdens bedevaarten prille liefde ontstond, die uitgroeide tot ’n koperen, zilveren, robijnen en of gouden bruiloft. Dat is geloven in de liefde, de liefde van je leven, “tot de dood ons scheidt” als wederzijdse belofte…

Tegen aanstaande bruidsparen zei ik altijd: “En mocht het écht niet meer gaan, ga dan in Gods naam uit elkaar, om los van elkaar verder jullie levensgeluk te vinden”… Het is Gods’ Geest die jullie daarbij zal helpen!

“Kostbaar zegt God, ben jij in mijn ogen. Ik heb je lief”…

Door em. pastor Gust Jansen, diaken